Rush hour no’n at kababa ko lang sa ordinary bus. (Nag-holiday din kasi ‘ata yung mga aircon bus.) Kahit mainit at ang sikip ng kinauupuan ko, parang normal na biyahe pa rin naman para sa ‘kin. Tipong maya’t-mayang pagdungaw sa bintana habang nagpapalipas ng oras, paminsan-minsang pakikinig sa usapan ng iba (gaya ng pagpapatotoong nakakalakas daw ang balot), at ang walang humpay na pagdaan sa isip ng iba’t-ibang alaalang hindi mo naman alam kung may silbi ba talaga.Naisip ko noon: Paano kung ganoon ngang rush hour, sumakay ka ng bus tapos may nag-iisang libreng upuan. Kaso sa upuang ‘yon e nando’n yung taong minsan mong nakilala pero hindi masyadong maganda ang ending niyo? Uupo ka ba do’n? Kakausapin mo ba siya? Tatayo ka na lang ba sa gitna ng bus kahit magmumukha kang tanga dahil alam niyong lahat na may libre pang upuan?
