The Chronicles of Norris Skip to content

Dalawang araw na lang tapos na 'tong taon na 'to at ang masasabi ko lang ay isa ata yata 'to sa pinakachallenging na taon ng buhay ko (so far) pero grabe rin naman talaga ang self-reflection lalo na kung paano tayo lalaban ulit. Gaya nga ng sabi nila, malayo na pero malayo pa. Or malayo pa pero malayo na?

Ngayong taon ko naramdaman ang epekto ng 2023. As some of you may know, I abruptly left my previous workplace dahil sa napakalalang burnout to the point that my body told me I should already take a break a.k.a. ilang beses akong napabisita sa emergency room. Isa 'yan sa regrets ko kasi ramdam ko I let people down, especially yung mga naging kaibigan ko along the way pero more than that, I failed myself. Pero tapos na siya at nireremind ko na lang ang sarili ko sa sinabi ng naging therapist ko: "It may not be the most glamorous way but you were looking after yourself." Hindi raw maging masama maging selfish.

At dahil wala akong Plan B at the time, grabe yung impact niya sa personal finances ko. Yung employment tumigil pero ang bills, hindi. Hahaha! Buti na lang talaga some of my medical expenses ay nacover ng HMO ng partner ko. I focused my energy looking for a new job earlier this year pero grabe pala ang hirap! I really used to do things on my own but I finally resorted to asking my ex-colleagues to see kung may openings sa kanila. I was able to get few offers but it was really between being an Associate Director for a well-known ad agency and being a Paid Media Specialist for an ad tech company. I really enjoy the people management component ng mga naging trabaho ko pero kung babalikan natin ang lesson in selfishness, downshifting was the best decision. Fast forward, ilang buwan na lang at magcecelebrate na tayo ng work anniversary!

Hindi naman na ako na ER ulit but I've been in several consults this year. Medyo nauga talaga ako na it was initially suspected that I might have lupus. In my mind, shet, ka-level ko sina Selena Gomez. Charot! Sabi naman sa lab tests, mukhang wala naman pero need talaga i-address bakit may lumalabas na sumpa from time to time. Siyempre, nalaman din nating mataas ang cholesterol natin. Ang akin lang ay the fact may nababanggit na akong cholesterol e isa lang ang ibig sabihin no'n - ang tanda ko na, beh. Hahaha!

Sa context na nabanggit ko, hindi naman talaga praktikal na magdagdag ng pets. Ayun, ang ending, lima na ang aso natin. Late na namin narealize na what we've been naming our dogs ay pareho sa mga anak ni Aiai sa Tanging Ina. Sa susunod na lang ako mag-uupdate tungkol kina Juno, Dua, Dimitri, Portia, at Pepe. Naniniwala pa rin akong cotchy yung username na napili ko so follow niyo na lang yung @mgaasoko sa instagram. Haha!

Gaya ng nabanggit ko, I've been caught up with work and narealize ko na ang liit na ng circle ko. Karamihan sa mga kaibigan ko ngayon e kaibigan talaga ni Edison. Hahaha! Hindi ko talaga alam kung paano gumawa ng mga bagong kaibigan as an adult pero target natin next 'yan next year!

Ubos na ulit ang pang-unawa ko kaya gusto ko na itong tapusin. Basta ang goal natin next year ay mas maging healthy, mas maging financially sound, at mas dumami ang kaibigan (quota na tayo sa aso pero who knows?). Nilista ko na para accountable tayo. Malay niyo, December next year, madisappoint ko kayo. Hahaha!

Pero ano nga kasi yun? Malayo na pero malayo pa or malayo pa pero malayo na?

Hindi ko sure kung case lang siya ng Monday blues pero nagising ako na weird yung feeling dahil sa naging panaginip ko. Mas naniniwala ako sa science pagdating sa ganito, na walang meaning ang mga panaginip at ginagawa lang ng utak natin na bumuo ng random na narrative. Pero sobrang curious ko sa lahat ng puwedeng maging kwento, medyo nauga ako kasi may flashbacks.

Dumating daw sa Pilipinas yung isa sa mga childhood playmate ko at dito na raw siya maninirahan kasama yung anak niya. (Siya yung pinaka-cool kong kalaro kasi lahat ng laruan meron siya, umabot pa kami sa point na naghihiraman kami ng installers ng games sa PC.) Nagkaroon kami ng reunion at nililibang namin yung bata. Literal na catch up ng dating magkaibigan, platonic pa sa platonic. Dumating yung nanay niya na para bang may disapproval kung bakit ako nandoon, as if may dala akong kung anong nakahahawang sakit.

Doon nag-flashback lahat. At doon din natapos yung panaginip.

Bilang pinalaki sa medyo conservative na environment, nakagisnan kong maging 'reserved' at maging 'proper' sa halos lahat ng oras. Playing by the rules, kumbaga. Bawal kang may maoffend (maliban sa sarili mo). Malamang sa malamang ay ise-save ko na lang yung maraming details for a therapy session pero feeling ko nagpaparamdam yung inner child ko.

Sobrang tagal na panahon na nito pero natatandaan ko yung isang kamag-anak namin, sabi sa tatay ko,

"Sana huwag lumaki nang ganito yung anak ko".

Wala na siyang sting ngayon, tingin ko. Higit namang naungusan ko yung anak niya. Pero isipin mo, as a musmos, wala ka naman dapat na bitbit na gano'n. Siguro subsconsciously, kaya rin siguro ako "achiever" no'ng bata ako para masabing may bawi ako. Natuto tayong magbago ng behavior, putulin yung mga naglilink sa mga taong hinuhusgahan ka. Kaya siguro ako pagod na pagod as an adult. Charot!

Do'n sa identity crisis na part, naisip ko - kanino ba dapat ako nagkagusto no'ng bata ako? I don't think I ever liked guys? Dapat ba sumali ako sa maraming text clan? Dapat ba pumasok ako sa PBB teens? Hindi ko masabing pagsisisi pero ano bang mafifeel ng inner child ko if I only explored knowing myself better?

Anyway, napakaraming taon na ang lumipas at nasa punto na ako na wala na tayong ibang masasabi kung hindi, oo late bloomer nga siguro tayo. (Yup, kinda sorta coming out.) Sobrang symbolic kung iisipin na may moment noon na nagpepretend akong bulaklak habang suot ko yung deflated na salbabida sa leeg ko. Hahaha! Siguro ito yung version ko ng healing my inner child, being with someone who sees me for who I am, including yung bouts ng identity crisis (at ng baby fever oh my god).

Para sa batang ako: Akong bahala sa 'yo. Kung may part two itong panaginip natin, hindi na tayo mageexplain, ipapakagat na lang natin bigla yung sa mga aso natin.

Some time ago, nag-usap kami ni Sam habang nagsosort ako ng files since high school. As in assignments, pictures at videos galing sa sinaunang cellphone pati yung mga picture na need mo pa i-scan para lang madigitize. Nakaka-amaze kasi kahit papaano ay narecover ko siya since ang uso lang noon e more burn pa sa CD! Isipin ko pa kung paano ko siya isheshare soon!

Anyway, kabilang sa mga nakita kong documents ay application form sa StarStruck. Yes mga beh, yung TV show sa GMA 7. Hindi ko maalala ever na nag-aspire ako maging artista but I guess hindi malabo since nakasubaybay ako sa show. Naaalala ko pa na si Jennylyn Mercado talaga ang bias (bias?) ko to the point na may pagbili pa ako ng picture niya at super subscribe pa sa fanatxt. As a bagets, akala ko tinetext talaga ako tapos updated ako sa mga ganap ni mum. Parang core memory talaga 'yan kasi not so long ago, may debate pa kami ng officemate ko kasi si Yasmien Kurdi naman yung bet niya. Marami na ring nakawitness na isa sa go to songs ko sa videoke kapag nalasing ay Kahit Sandali.

Faney chika aside, isa sa mga issues ko as a full-grown adult is I often think about how people perceive me vs my self-awareness. Ilang beses ko nang naimagine na kung mapupunta ako along with the people I know sa isang sitwasyon a la StarStruck or Big Brother, pakiramdam ko hindi ako yung magiging ultimate winner dahil strong yung sweet girl branding ko. Baka ultimate sweetheart pwede, gano'n. Pero alam niyo, gusto ko yung pakawala and competitive din ako at times! (E paano yun kahit lasing Jennylyn pa rin pala ang atake natin?)

Ang sabi nga, we are complex and multifaceted beings. Isa sa mga paalala sa akin during my counseling ay our thoughts create our feelings, our feelings create our behavior and our behavior creates our reality. Maraming akong kailangang i-unlearn pero sa case na ito, bakit kailangang reality competition show yung hypothetical kung may chance naman akong mas mag-excel sa Wheel of Fortune, 'di ba?

Basta 'pag ako ang naging housemate sa PBB, matutulog ako after kumain. 'Pag may nag-aaway, lilipat ako sa ibang area ng bahay. At kapag nomination time na, expect niyo na na ganito din ang mga dahilan ko:

Isa 'to sa mga lesson na natutunan ko sa therapist. For the longest time, lagi akong pinangungunahan ng idea na kailangang "meaningful" at may "audience impact" kapag nagsusulat ako. I guess somewhere along the journey, natransform siya into that noong sinubukan kong magsulat for a living (na matagal ko nang iniwan by the way hahaha). Siyempre open to criticism yung output. Kapag deemed siya as pangit or for revision (LOL), medyo nagdaramdam ako. Hindi masama to have your hobby as a profession pero it's completely valid din to keep your passions separate and intimate. As I write this now, I'm trying to teach myself that I'm doing this for me and not for anyone else. Nakakatawa na something this simple and obvious took me years to actually realize!

I plan to write more about the few sessions that I've had and share some things I discovered/rediscovered about myself. Siguro una na diyan na people-pleaser pala ako! The best? That was the first time that I verbalized and sort of acknowledge that remark I received before. In denial pa ako pero the fact that I carry it as a baggage and wanting to challenge it only proves na oo nga 'no, bakit kailangang may patunayan all the time? A lot of times I unknowingly seek validation from others. Best in self-neglect ako and when I cannot do it anymore, I still think kung ano pa rin yung iniisip ng iba so spiraling malala. Sabi ng therapist, it's not always bad to be selfish. Think of it as if you're looking after yourself. May point si mum, 'di ba?

Wala na akong masabi but also hindi naman din natin kailangan ng kwento all the time. Ang lesson nga ay to just be. So go, mga bhie.