The Chronicles of Norris Skip to content

Published on Leave a comment on Chikiting Gubat.

Hindi ko sure kung case lang siya ng Monday blues pero nagising ako na weird yung feeling dahil sa naging panaginip ko. Mas naniniwala ako sa science pagdating sa ganito, na walang meaning ang mga panaginip at ginagawa lang ng utak natin na bumuo ng random na narrative. Pero sobrang curious ko sa lahat ng puwedeng maging kwento, medyo nauga ako kasi may flashbacks.

Dumating daw sa Pilipinas yung isa sa mga childhood playmate ko at dito na raw siya maninirahan kasama yung anak niya. (Siya yung pinaka-cool kong kalaro kasi lahat ng laruan meron siya, umabot pa kami sa point na naghihiraman kami ng installers ng games sa PC.) Nagkaroon kami ng reunion at nililibang namin yung bata. Literal na catch up ng dating magkaibigan, platonic pa sa platonic. Dumating yung nanay niya na para bang may disapproval kung bakit ako nandoon, as if may dala akong kung anong nakahahawang sakit.

Doon nag-flashback lahat. At doon din natapos yung panaginip.

Bilang pinalaki sa medyo conservative na environment, nakagisnan kong maging 'reserved' at maging 'proper' sa halos lahat ng oras. Playing by the rules, kumbaga. Bawal kang may maoffend (maliban sa sarili mo). Malamang sa malamang ay ise-save ko na lang yung maraming details for a therapy session pero feeling ko nagpaparamdam yung inner child ko.

Sobrang tagal na panahon na nito pero natatandaan ko yung isang kamag-anak namin, sabi sa tatay ko,

"Sana huwag lumaki nang ganito yung anak ko".

Wala na siyang sting ngayon, tingin ko. Higit namang naungusan ko yung anak niya. Pero isipin mo, as a musmos, wala ka naman dapat na bitbit na gano'n. Siguro subsconsciously, kaya rin siguro ako "achiever" no'ng bata ako para masabing may bawi ako. Natuto tayong magbago ng behavior, putulin yung mga naglilink sa mga taong hinuhusgahan ka. Kaya siguro ako pagod na pagod as an adult. Charot!

Do'n sa identity crisis na part, naisip ko - kanino ba dapat ako nagkagusto no'ng bata ako? I don't think I ever liked guys? Dapat ba sumali ako sa maraming text clan? Dapat ba pumasok ako sa PBB teens? Hindi ko masabing pagsisisi pero ano bang mafifeel ng inner child ko if I only explored knowing myself better?

Anyway, napakaraming taon na ang lumipas at nasa punto na ako na wala na tayong ibang masasabi kung hindi, oo late bloomer nga siguro tayo. (Yup, kinda sorta coming out.) Sobrang symbolic kung iisipin na may moment noon na nagpepretend akong bulaklak habang suot ko yung deflated na salbabida sa leeg ko. Hahaha! Siguro ito yung version ko ng healing my inner child, being with someone who sees me for who I am, including yung bouts ng identity crisis (at ng baby fever oh my god).

Para sa batang ako: Akong bahala sa 'yo. Kung may part two itong panaginip natin, hindi na tayo mageexplain, ipapakagat na lang natin bigla yung sa mga aso natin.

Published on Leave a comment on BBS NORRIS

Some time ago, nag-usap kami ni Sam habang nagsosort ako ng files since high school. As in assignments, pictures at videos galing sa sinaunang cellphone pati yung mga picture na need mo pa i-scan para lang madigitize. Nakaka-amaze kasi kahit papaano ay narecover ko siya since ang uso lang noon e more burn pa sa CD! Isipin ko pa kung paano ko siya isheshare soon!

Anyway, kabilang sa mga nakita kong documents ay application form sa StarStruck. Yes mga beh, yung TV show sa GMA 7. Hindi ko maalala ever na nag-aspire ako maging artista but I guess hindi malabo since nakasubaybay ako sa show. Naaalala ko pa na si Jennylyn Mercado talaga ang bias (bias?) ko to the point na may pagbili pa ako ng picture niya at super subscribe pa sa fanatxt. As a bagets, akala ko tinetext talaga ako tapos updated ako sa mga ganap ni mum. Parang core memory talaga 'yan kasi not so long ago, may debate pa kami ng officemate ko kasi si Yasmien Kurdi naman yung bet niya. Marami na ring nakawitness na isa sa go to songs ko sa videoke kapag nalasing ay Kahit Sandali.

Faney chika aside, isa sa mga issues ko as a full-grown adult is I often think about how people perceive me vs my self-awareness. Ilang beses ko nang naimagine na kung mapupunta ako along with the people I know sa isang sitwasyon a la StarStruck or Big Brother, pakiramdam ko hindi ako yung magiging ultimate winner dahil strong yung sweet girl branding ko. Baka ultimate sweetheart pwede, gano'n. Pero alam niyo, gusto ko yung pakawala and competitive din ako at times! (E paano yun kahit lasing Jennylyn pa rin pala ang atake natin?)

Ang sabi nga, we are complex and multifaceted beings. Isa sa mga paalala sa akin during my counseling ay our thoughts create our feelings, our feelings create our behavior and our behavior creates our reality. Maraming akong kailangang i-unlearn pero sa case na ito, bakit kailangang reality competition show yung hypothetical kung may chance naman akong mas mag-excel sa Wheel of Fortune, 'di ba?

Basta 'pag ako ang naging housemate sa PBB, matutulog ako after kumain. 'Pag may nag-aaway, lilipat ako sa ibang area ng bahay. At kapag nomination time na, expect niyo na na ganito din ang mga dahilan ko:

Published on Leave a comment on Just Be.

Isa 'to sa mga lesson na natutunan ko sa therapist. For the longest time, lagi akong pinangungunahan ng idea na kailangang "meaningful" at may "audience impact" kapag nagsusulat ako. I guess somewhere along the journey, natransform siya into that noong sinubukan kong magsulat for a living (na matagal ko nang iniwan by the way hahaha). Siyempre open to criticism yung output. Kapag deemed siya as pangit or for revision (LOL), medyo nagdaramdam ako. Hindi masama to have your hobby as a profession pero it's completely valid din to keep your passions separate and intimate. As I write this now, I'm trying to teach myself that I'm doing this for me and not for anyone else. Nakakatawa na something this simple and obvious took me years to actually realize!

I plan to write more about the few sessions that I've had and share some things I discovered/rediscovered about myself. Siguro una na diyan na people-pleaser pala ako! The best? That was the first time that I verbalized and sort of acknowledge that remark I received before. In denial pa ako pero the fact that I carry it as a baggage and wanting to challenge it only proves na oo nga 'no, bakit kailangang may patunayan all the time? A lot of times I unknowingly seek validation from others. Best in self-neglect ako and when I cannot do it anymore, I still think kung ano pa rin yung iniisip ng iba so spiraling malala. Sabi ng therapist, it's not always bad to be selfish. Think of it as if you're looking after yourself. May point si mum, 'di ba?

Wala na akong masabi but also hindi naman din natin kailangan ng kwento all the time. Ang lesson nga ay to just be. So go, mga bhie.

Published on Leave a comment on Um, hello?

Kung puwede ko lang i-detalye mga nangyari sa nakaraang mga buwan, baka maging pang MMK/Tulfo ang post na ito. Sabihin na lang natin na I fell off the face of the earth at medyo ~challenging~ to crawl back. May sense ba 'yon? Siguro ang takeaway na lang natin sa lahat ng ito ay...buhay pa naman sequioa.